بررسی رابطه بین استنباط دانش آموزان از نگرش والدین نسبت به ریاضیات و متغیرهای فردی با پیشرفت تحصیلی درس ریاضیات در دانش آموزان دوره راهنمایی شهر اصفهان

یکی از درس هایی که دانش آموزان در آن ضعف دارند و منجر به افت تحصیلی آنها می شود، درس ریاضیات است. با توجه به اهمیت این درس، هدف مطالعه حاضر بررسی رابطه بین استنباط دانش آموزان از نگرش والدین به ریاضیات و متغیرهای فردی (انگیزه ریاضی، اضطراب ریاضیات و اعتماد به نفس) با پیشرفت تحصیلی درس ریاضیات در دانش آموزان سوم راهنمایی بود. روش پژوهش حاضر، توصیفی از نوع همبستگی بود و جامعه مورد مطالعه، دانش آموزان سال سوم دوره راهنمایی مدارس دخترانه و پسرانه شهر اصفهان بودند. نمونه پژوهش شامل 380 نفر از دانش آموزان دختر و پسر سال سوم راهنمایی نواحی 1، 2 و 3 شهر اصفهان بودند که با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای، انتخاب شدند. در این پژوهش برای جمع آوری داده-های از پرسشنامه های استنباط از نگرش پدر و مادر به ریاضیات، اضطراب ریاضیات، انگیزه ریاضی، اعتماد به نفس ریاضی(فنما و شرمن، 1976) استفاده شد. متغیر ملاک هم پیشرفت تحصیلی دانش آموزان در درس ریاضیات بود که به وسیله نمره ریاضی آنها در امتحان نیمسال اول سنجیده شد. سپس جهت تحلیل داده ها از همبستگی پیرسون، آزمون t مستقل و رگرسیون چند متغیری استفاده شد. نتایج نشان داد که در گام سوم رگرسیون چند متغیری 9/42 درصد واریانس متغیر پیشرفت ریاضیات توسط سه متغیر اعتماد به نفس، نگرش مادر و نگرش پدر بطور معناداری پیش بینی شد. همچنین نتایج آزمون t نشان داد که بین دختران و پسران در متغیرهای اعتماد به نفس، انگیزش ریاضیات و استنباط آنها از نگرش پدر و مادر تفاوت معناداری وجود دارد و پسران در این متغیرها میانگین بالاتری نسبت به دختران دارند. نتایج پژوهش حاضر، اهمیت متغیرهای اجتماعی و نگرشی والدین در میزان پیشرفت ریاضیات دانش آموزان را نشان داد.